مدح و شهادت امام رضا علیه‌السلام
وقـتی عـبا را بر سر خود می‌کـشیدی بـنـد امـیــد عــالــمـی را مـی‌بُــریـدی هربار می افتادی و می‌گفتی ای کاش آه ای عـصای پـیـری من می‌رسیـدی وقـتی میّـسـر نـیست تا بـاشد جـوادت ای کاش می شد تا عصایی می‌خریدی بـا جـمـلـۀ ای وای مـادر بیـن کـوچـه آه از نـهـاد هـر گـزاره مـی‌شـنــیــدی از درد می‌پیـچـی به خود تنهـای تنها چـشم تو مانده سـوی در با نا امـیـدی خاکی شده سر تا به پایت بـین حجـره حـالا شـدی مانند آن رأس شهـیدی ... ابن شبیبت را صدا کن روضه‌ای خوان آن روضه‌ای را که گریبان می‌دریدی |